કોઈ ગામમાં એક ઘરમાં પતિ-પત્ની ખૂબ જ દુખી હતો. તેમના જીવનમાં પરેશાનીઓ ખત્મ થવાના કોઈ ચિન્હ નહોતા, હવે તેને લાગવા માંડ્યું કે જીવનભર તેને ક્યારેય સુખ નહીં મળે.
એક ગામમાં એક પતિ-પત્ની રહેતા હતા જેમના જીવનમાં ઘણું દુ:ખ હતું. તેમના જીવનમાં સમસ્યાઓનો અંત આવતો ન હતો. તે લોકોને લાગવા માંડ્યું કે તેમના જીવનમાં ક્યારેય સુખ નહીં આવે. તેણે દેવી-દેવતાઓની પૂજા કરી, ઘણા મંદિરોની મુલાકાત લીધી અને પ્રાર્થના કરી, પરંતુ તેમ છતાં તેને સકારાત્મક પરિણામ નહોતું મળતું.એક દિવસ તે તેમની સમસ્યાને લઈને એક પ્રસિદ્ધ સંતની પાસે પહોંચ્યા પતિ-પત્નીએ સંતને તેમની સમસ્યા વિશે જણાવ્યુ સંત તેમની પરેશાની સાંભળીને ત્યાંથી ઉભો થઈને પોતાના રૂમમાં ગયો. તેઓએ એક થાંભલો પકડી લીધો અને જોરથી બૂમો પાડવા લાગ્યા. સંત અવાજ સાંભળીને ગામલોકો ત્યાં આવ્યા અને બધા તેમને પૂછવા લાગ્યા કે ગુરુજીને શું થયું છે. સંતે લોકોને કહ્યું કે આ સ્તંભ મને છોડતો નથી. હવે મારે શું કરવું જોઈએ?
આ સાંભળીને બધાને આશ્ચર્ય થયું કે સંત આટલા બુદ્ધિશાળી છે તો પછી મૂર્ખની જેમ કેમ વાત કરે છે. લોકોએ સંતને કહ્યું કે થાંભલો તમને નથી પકડી રહ્યો, પરંતુ તમે થાંભલાને પકડી રહ્યા છો. સંત તેણે કહ્યું, તમે બધા એકદમ સાચા છો. મને આ ખબર છે. તેવી જ રીતે દુ:ખ અને સુખ પણ આપણી આદતો છે.
આપણે દુઃખી રહેવાની આદત પાડી છે. જ્યાં સુધી આપણે આ આદત છોડીએ નહીં. આપણે હંમેશા ઉદાસ રહીશું. સંતની વાત પતિ-પત્ની સમજી ગયા અને વિચાર્યું કે હવેથી જીવન સકારાત્મક રીતે જીવશે. આમ કરવાથી એક દિવસ તેમના જીવનમાંથી દુઃખનો અંત આવ્યો.
વાર્તાનો પાઠ
આ વાર્તા આપણને શીખવે છે કે આપણે નકારાત્મક વિચારો છોડીને સકારાત્મક વિચારો લાવીને જીવન જીવવું જોઈએ. જો આપણે જૂની વાતો છોડીને આવતીકાલનો વિચાર કરીશું તો દુ:ખી નહીં રહે.