ઝરમર વરસાદ હમણાંજ થયો હતો. બગીચાના વૃક્ષોનાં પાંદડાં પરનાં વરસાદના ટીપા મોતીની જેમ અટકી રહ્યાં હતાં. ઠંડી હવાની લહેર, ચા નો પ્યાલો, નજર નવલકથા પર તો ક્યારેક રસ્તા પર આવતા-જતાં એકલ દોકલ લોકો પર અટકી જતી.
" લઈ લો........રેઇનકોટ ....નાના બાળકો નો " ની મીઠી-મીઠી બૂમ સંભળાઈ. જ્યારે જોયું તો ચેહરા પર હસવું આવી ગયું, વેચવાવાળો પોતે જ એક નાનો બાળક હતો. નજર થી નજર મળી અને તેના પગ દરવાજા સુધી આવી ગયાં.
" રેઇનકોટ જોઈએ છે? નાના બાળકો નો ?" તદ્દન મુશ્કેલીમાંથી બહાર લાવનારો અંદાજ.
" ના, જ્યારે ધરમાં કોઈ નાનું બાળક જ નથી તો રેઇનકોટનો શું ઉપયોગ?"
" ભલે, પગ પાછા વળ્યાં."
" સાંભળ! તું શા માટે પહેરરી લેતો નથી એક રેઇનકોટ ? પલળી રહ્યોં છે." માથા પર વિખરાયેલા વાળ અને ચહેરા પર ચમકતાં ટપકતાં મોતી જોઇને ન રહેવાયું.
" હં........." બેકારમાં સમયને બરબાદ કર્યો જેવા ચહેરા પરના ભાવ અને વાતાવરણમાં ગુંજતો રહેલો તેનો પ્રશ્ન - "હું કોઇ નાનો બાળક છું?"