ઈશ્વરપુર ગામમાં દેવતદીન નામનો એક કુંભાર રહેતો હતો. તે મૂર્તિઓ બનાવતો અને વેચતો હતો. તેમાંથી તેનું ભરણપોષણ થતું હતું. તેમને એક પુત્ર હતો, તેનું નામ રમેશ હતું. જ્યારે તે મોટો થયો, ત્યારે દેવતદીને પણ તેને માટીની મૂર્તિઓ બનાવવાનું શીખવવાનું શરૂ કર્યું.
પરંતુ, શરૂઆતના દિવસોમાં તેમાંથી મૂર્તિઓ સારી રીતે બનાવવામાં આવતી ન હતી. જેના કારણે તેમના દ્વારા બનાવવામાં આવેલી મૂર્તિઓની કિંમત માત્ર પાંચ રૂપિયા હતી. જ્યારે પિતાએ બનાવેલી મૂર્તિઓની કિંમત દસ રૂપિયા હતી.
કુંભાર દેવતદિન ઇચ્છતા હતા કે તેમનું બાળક રમેશ એક મહાન શિલ્પકાર બને. એટલા માટે તે હંમેશા તેને મૂર્તિઓ વિશે કંઈક ને કંઈક સમજાવતો રહ્યો. રમેશે પણ પિતાની વાતને ખૂબ જ ધ્યાનપૂર્વક અનુસરી. આ રીતે ધીરે ધીરે એક સમય એવો આવ્યો કે રમેશે બનાવેલી મૂર્તિઓની કિંમત તેના પિતા કરતા પંદર વીસ રૂપિયા વધુ મળવા લાગી.
હવે તેણે ખુશીથી વધુ મૂર્તિઓ બનાવી. પરંતુ, તેમના પિતા તેમની મૂર્તિઓ બનાવતી વખતે કેટલીક ખામીઓ શોધી કાઢતા હતા. એક દિવસ રમેશે ગુસ્સે થઈને તેના પિતાને કહ્યું – “મારી મૂર્તિઓ તમારા કરતાં વધુ સારી છે અને ભાવ પણ તમારા કરતાં વધુ છે, છતાં તમે મારી મૂર્તિઓમાં ખામીઓ શોધતા રહો છો.
રમેશની વાત સાંભળીને દેવતાદીને તેને સમજાવ્યો અને કહ્યું - "દીકરા, તારી જેમ, મને પણ યુવાનીમાં મારી કલાત્મકતા પર ગર્વ થઈ ગયો હતો કે મારાથી સારી મૂર્તિઓ કોઈ બનાવી શકતું નથી. તેથી, આજે મારી મૂર્તિઓ માત્ર દસ રૂપિયામાં વેચાય છે. તારી ખામીઓ દર્શાવવાનો મારો હેતુ તને અપમાનિત કરવાનો નથી. બલ્કે હું ઇચ્છું છું કે તું મહાન મૂર્તિકાર બને."
પિતાની વાત સાંભળીને રમેશે કહ્યું - "પિતાજી, આજે તમે મારી આંખો ખોલી અને મને ભટકી જવાથી બચાવી લીધો." તેનો અહંકાર ગયો. દેવતાદીને પુત્રને ગળે લગાડ્યો. આ રીતે રમેશ એક દિવસ મહાન શિલ્પકાર બની ગયો.
