એક જંગલમાં ચંદનના ઘણા વૃક્ષો હતા. તેમની વચ્ચે એક ઝાડ પર અજગર રહેતો હતો.
એક દિવસ અજગર એક ઝાડને વળગીને સૂતો હતો. એ જ ઝાડની ઉપરની ડાળી પર એક પક્ષીએ પોતાનો માળો બનાવ્યો હતો.
પક્ષીને બે નાના બાળકો હતા. પક્ષી તેના બાળકોને ખવડાવતું હતું. ત્યારે તેના બાળકોના કિલકિલાટના અવાજથી અજગરની આંખો ખુલી ગઈ. તેણે પક્ષીને કહ્યું, "અરે, આ બાળકોને ચૂપ કર, તેઓને શાંતિથી સૂવા પણ નથી દેતા."
પંખીએ કહ્યું, "ભાઈ અજગર, રાત સૂવા માટે બનાવી છે." દિવસ દરમિયાન સૂવાને બદલે જઈને કોઈ કામ કરવું વધુ સારું છે.”
આ સાંભળીને અજગર બોલ્યો - "શું તમે ક્યારેય અજગરને કામ કરતા જોયો છે?" આપણે તો આમ જ સૂતા રહીએ છીએ. જો શિકાર પકડાય છે, તો તે અમને દસ દિવસ માટે ખોરાક પૂરો પાડે છે.
આ સાંભળીને પંખી થોડી ગભરાઈ ગયું - "ભાઈ, તમે મને અને મારા બાળકોને ખાવાનું વિચારી રહ્યા છો?"
આ સાંભળીને અજગર હસવા લાગ્યો અને બોલ્યો - "અરે, તને ખાવાથી મારું પેટ કેવી રીતે ભરાશે?" "કોઈપણ રીતે, હું આવા નાના પ્રાણીઓનો શિકાર કરતો નથી."
સમય ધીમે ધીમે પસાર થતો હતો. ઘણા દિવસો સુધી અજગરને કોઈ શિકાર મળ્યો ન હતો.
અજગરને ખૂબ ભૂખ લાગી હતી. અહીં દરરોજ પક્ષી તેના બાળકો માટે અનાજ લેવા જાય છે અને તેમને ખવડાવવા માટે પાછા લાવે છે. તેના બાળકો ખૂબ ખુશ હતા. એક દિવસ જ્યારે પક્ષી અનાજ લેવા જતું હતું. ત્યારે અજગરને વિચાર આવ્યો કે આજે તેના બંને બાળકોને કેમ ન ખાઈ લઈએ. આનાથી મારું પેટ તો ભરાશે. બીજું, આ બંને દિવસભર ઘોંઘાટ કરતા રહે છે. હું એનાથી પણ બચી જઈશ.
અજગર ધીમે ધીમે ઝાડની ઊંચી ડાળી તરફ જવા લાગ્યો. તેને તે બાળકો પર દયા આવી રહી હતી, પરંતુ તેને ભૂખ પણ લાગી રહી હતી.
બંને બાળકોએ જ્યારે અજગરને પોતાની તરફ આવતો જોયો તો તેઓ સાવધાન થઈ ગયા. જ્યારે અજગર સૂઈ ગયો હતો. પછી પક્ષીએ તેના બંને બાળકોને શીખવ્યું હતું કે આ આળસુ અજગર જો તેને ક્યારેય ખોરાક ન મળે તો તે તમને ખાવાની કોશિશ કરી શકે છે. એટલા માટે તમારે બંનેને કેવી રીતે ઉડવું તે જાણવું જોઈએ.
બંને બાળકો માત્ર તકની શોધમાં હતા. એવું લાગી રહ્યું હતું કે જાણે કોઈ અજગર તેમની તરફ કૂદકો મારી રહ્યો હતો. બંને બાળકો ઉડીને બીજા ઝાડ પર બેઠા. યોગ્ય પકડના અભાવે અજગર નીચે પડી ગયો હતો. તેને ખૂબ જ ઈજા થઈ હતી. તે બરાબર હલનચલન પણ કરી શકતો ન હતો.
નજીકમાં પક્ષીનો માળો પડીને વિખેરાઈ ગયો હતો.
થોડી વાર પછી પક્ષી અનાજ લઈને આવ્યું. જ્યારે તેણે માળો તૂટતો જોયો, ત્યારે તેણે વિચાર્યું કે અજગર તેના બાળકોને ખાઈ ગયા છે. માળો પણ નીચે પડેલો છે. બાળકોને ખાધા પછી અજગર આરામથી સૂઈ રહ્યો છે. આ વિચારીને, તેણી તેના પર બેઠી અને તેની પીઠ પર ચાંચ મારવા લાગી.
અજગર બેભાન હાલતમાં પડેલો હતો. પછી પક્ષીઓએ તેમની માતાને જોયા અને જોરથી ચીસો પાડવા લાગ્યા. તેમને જોઈને પક્ષી ખૂબ જ ખુશ થયું. તે ઉડીને તે ડાળી પર બેઠી. પણ હવે તેમનો માળો તૂટી ગયો હતો.
પછી અજગરને હોશ આવ્યો. તેને પોતાના કૃત્ય પર પસ્તાવો થતો હતો. અજગર બોલ્યો, "બહેન, કૃપા કરીને મને માફ કરો, હું ઘણા દિવસોથી ભૂખ્યો હતો." જ્યારે હું ભૂખ સહન કરી શકતો ન હતો, ત્યારે મારા મનમાં તમારા બાળકોને ખાવાનો વિચાર આવ્યો. મને માફ કરો અને આ ઝાડ પર પાછા આવો.
પક્ષીએ કહ્યું - "ના, હું હવે ત્યાં આવી શકતો નથી." હવે મને તમારા પર વિશ્વાસ નથી. જો તમે ફરીથી તમારો વિચાર બદલો તો શું? આ મારા બાળકો હતા જે જાગતા હતા, જો તમે રાત્રે તેમની નજીક આવ્યા હોત, તો આ બેચારા સૂતા સૂતા જ તમારો ખોરાક બની ગયા હોત.
અજગર ખૂબ પ્રયાસ કર્યો પરંતુ પક્ષી હવે તેની જાળમાં ફસાઈ શક્યું નહીં. તેણે બીજા ઊંચા ઝાડ પર પોતાનો માળો બનાવ્યો. તે ઝાડ નદીની બીજી બાજુએ હતું જ્યાં અજગર પહોંચી શકતો ન હતો.
અહીં થોડા દિવસોમાં જ અજગર ભૂખથી મરી ગયો. અજગરનું મોત થતાં જ શિકારીઓને ખબર પડી. તેઓ એ ચંદનનાં વૃક્ષોને કાપીને લઈ ગયા.
જે બીજાનું ખરાબ વિચારે છે તેના પોતાની સાથે જ ખરાબ બને છે.
