એક શિષ્ય પોતાના ગુરુ પાસેથી એક અઠવાડિયાની રજા લઈને પોતાના ગામ જઈ રહ્યો હતો. તે સમયે, તેને પગપાળા ગામ જવું પડ્યું. જતી વખતે, તેને રસ્તામાં એક કૂવો દેખાયો. શિષ્ય તરસ્યો હતો, તેથી તેણે કૂવામાંથી પાણી લીધું અને તેનું ગળું ભીનું કર્યું. શિષ્યને અદ્ભુત સંતોષ મળ્યો, કારણ કે કૂવાનું પાણી ખૂબ જ મીઠું અને ઠંડુ હતું.
શિષ્યએ વિચાર્યું- ગુરુજી માટે પણ અહીંથી પાણી કેમ ન લઈએ. તેણે પોતાનું પાણીનું મશક ભરીને આશ્રમ તરફ પાછા ફરવા લાગ્યો. તે આશ્રમ પહોંચ્યો અને ગુરુજીને બધું કહ્યું. ગુરુજીએ શિષ્ય પાસેથી પાણીનું મશક લીધું અને પાણી પીધું અને સંતોષ થયો. તેણે શિષ્યને કહ્યું- ખરેખર પાણી ગંગાના પાણી જેવું છે. શિષ્ય ખુશ થયો. ગુરુજી તરફથી આવી પ્રશંસા સાંભળીને શિષ્ય પરવાનગી લઈને પોતાના ગામ ગયો.
થોડીવારમાં, આશ્રમમાં રહેતો બીજો શિષ્ય ગુરુજી પાસે પહોંચ્યો અને તેણે પણ તે પાણી પીવાની ઇચ્છા વ્યક્ત કરી. ગુરુજીએ તે મશક શિષ્યને આપ્યું. શિષ્યએ એક ઘૂંટ લેતાની સાથે જ તેણે પાણી થૂંકી નાખ્યું. શિષ્યએ કહ્યું - ગુરુજી, આ પાણી કડવું કે ઠંડુ નથી. તમે તે શિષ્યની ખૂબ પ્રશંસા કરી.
ગુરુજીએ કહ્યું - દીકરા, જો આ પાણીમાં મીઠાશ અને શીતળતા ન હોય તો શું? તે લાવનાર વ્યક્તિના હૃદયમાં છે. જ્યારે તે શિષ્યએ પાણી પીધું હશે, ત્યારે તેને મારા માટે પ્રેમ થયો. આ જ મહત્વની વાત છે. મને પણ તમારી જેમ આ વાસણમાં પાણી ગમ્યું ન હતું. પણ હું આવું કહીને તેને દુઃખી કરવા માંગતો ન હતો.
શક્ય છે કે જ્યારે વાસણમાં પાણી ભરાયું હતું, ત્યારે તે ઠંડુ હતું અને વાસણ સ્વચ્છ ન હોવાને કારણે, અહીં પહોંચતા સુધી આ પાણી પહેલા જેવું ન રહ્યું હોય, પરંતુ તેનાથી લાવનાર વ્યક્તિના હૃદયમાં પ્રેમ ઓછો થતો નથી.
