એક સમયે એક ગાઢ જંગલમાં એક વિશાળ વટવૃક્ષ હતું. તે ઝાડ પર ઘણા પોપટ રહેતા હતા. તેઓ બધા હંમેશા આ અને તે વિશે વાત કરતા હતા. તેમની વચ્ચે મિથુ નામનો પોપટ પણ હતો. તે બહુ ઓછું બોલતો અને ચૂપ રહેવાનું પસંદ કરતો. બધા તેની આ આદતની મજાક ઉડાવતા હતા, પરંતુ કોઈના કહેવાથી તેને ક્યારેય ખરાબ લાગ્યું નથી.
એક દિવસ બે પોપટ એકબીજા સાથે વાત કરી રહ્યા હતા. પહેલા પોપટે કહ્યું – “એકવાર મને ખૂબ સારી કેરી મળી. મેં આખો દિવસ ખૂબ જ આનંદથી ખાધું. આના પર બીજા પોપટે જવાબ આપ્યો - “હું પણ
એક દિવસ મને કેરીનું ફળ મળ્યું, મેં તે પણ ખૂબ ઉત્સાહથી ખાધું." તે જ સમયે મિટ્ટુ પોપટ ચુપચાપ બેઠો હતો. પછી પોપટના આગેવાને તેની તરફ જોયું અને કહ્યું - "અરે, આપણે પોપટનો કામ જ વાત કરવી, તું કેમ ચૂપ રહે છે? વડાએ આગળ કહ્યું – “તમે મને સાચા પોપટ જેવા લાગતા નથી. તમે નકલી પોપટ છો.” આના પર બધા પોપટ તેને નકલી પોપટ, નકલી પોપટ કહેવા લાગ્યા
મિત્તુ પોપટ હજુ ચૂપ હતો.
આ બધું ચાલુ જ રહ્યું. ત્યાર બાદ એક દિવસ રાત્રે પ્રમુખની પત્નીનો હાર ચોરાઈ ગયો. સરદારની પત્ની રડતી રડતી આવી અને આખી વાત કહી. પ્રમુખની પત્નીએ કહ્યું, "કોઈએ મારો નેકલેસ ચોરી લીધો છે."
"તેણીએ તે કર્યું છે અને તે અમારા જૂથમાંથી એક છે." આ સાંભળીને વડાએ તરત જ બેઠક બોલાવી. બધા પોપટ તરત જ સભા માટે ભેગા થયા. વડાએ કહ્યું- “મારી પત્નીનો નેકલેસ ચોરાઈ ગયો છે અને
મારી પત્નીએ પણ તે ચોરને ભાગતો જોયો હતો.”
એ ચોર તમારામાંનો એક છે. આ સાંભળીને બધાને નવાઈ લાગી. ચીફ પછી ઉમેર્યું કે તેણે તેનું મોં કપડાથી ઢાંક્યું હતું, પરંતુ તેની ચાંચ બહાર દેખાતી હતી.
તેની ચાંચ લાલ હતી. હવે આખા ટોળાની નજર મિથુ પોપટ અને હીરુ નામના બીજા પોપટ પર હતી, કારણ કે ટોળામાં ફક્ત આ બેની ચાંચ લાલ હતી. આ સાંભળીને બધા સરદારો
તે જાણવા માટે વાત શરૂ કરી, પરંતુ મુખ્ય વિચાર્યું કે આ બંને તેના પોતાના છે. હું તેને કેવી રીતે પૂછી શકું કે તે ચોર છે? તેથી, વડાએ એક કાગડાને તેના વિશે તપાસવા મદદ લીધી.
સાચા ચોરને શોધવા કાગડાને બોલાવવામાં આવ્યા. કાગડાએ લાલ ચાંચવાળા હીરુ અને મિથુ પોપટને આગળ બોલાવ્યા. કાગડાએ બંને પોપટને પૂછ્યું કે ચોરી વખતે તમે બંને ક્યાં હતા? આના પર હીરો
પોપટ મોટેથી બોલવા લાગ્યો - “હું તે દિવસે ખૂબ થાકી ગયો હતો. તેથી, રાત્રિભોજન કર્યા પછી, હું તે રાત્રે વહેલા સૂઈ ગયો." મિથુ પોપટે એકદમ નીચા અવાજે જવાબ આપ્યો.
તેણે કહ્યું - "હું તે રાત્રે સૂતો હતો." આ સાંભળીને કાગડાએ ફરીથી પૂછ્યું - "તમે બંને તમારી વાત સાબિત કરવા માટે શું કરી શકો?" આના પર હીરુ પોપટે ફરીથી ખૂબ જ ઊંચા અવાજે કહ્યું - “હું તે રાત્રે સૂતો હતો. મારા
દરેક વ્યક્તિ તેના વિશે જાણે છે. મિઠ્ઠુએ જ આ ચોરી કરી હશે. તેથી જ તે આટલી ચુપચાપ ઊભો છે?" મિત્તુ પોપટ ચુપચાપ ઊભો હતો. સભામાં હાજર તમામ પોપટ ચૂપચાપ આ બધું જોઈ રહ્યા હતા. મિથુ પોપટ ફરી
ધીમા અવાજે કહ્યું - "મેં આ ચોરી નથી કરી."
આ સાંભળીને કાગડો હસ્યો અને કહ્યું કે ચોર મળી ગયો છે. વડા સહિત બધા આશ્ચર્યથી કાગડા તરફ જોવા લાગ્યા. કાગડાએ કહ્યું કે આ ચોરી હિરુ પોપટે કરી હતી. આના વડાએ પૂછ્યું - "તમે આ કેવી રીતે કહી શકો?" કાગડો હસ્યો અને બોલ્યો – “હીરુ પોપટ જોરથી બોલીને પોતાનું જુઠ્ઠું સાચું સાબિત કરવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો, જ્યારે મિથુ પોપટ જાણે છે કે તે
સાચું કહું છું. તેથી, તે આરામથી પોતાના વિચારો વ્યક્ત કરી રહ્યો હતો. કાગડાએ આગળ કહ્યું - "પણ, હિરુ પોપટ બહુ બોલે છે, તેની વાત પર વિશ્વાસ કરી શકાય તેમ નથી." આ પછી હીરુ પોતાનો ગુનો કબૂલી લીધો અને બધાની માફી માંગી.
આ સાંભળીને બધા પોપટ હીરુ પોપટને સખત સજા આપવાની વાત કરવા લાગ્યા, પણ મિથુ પોપટે કહ્યું – “પ્રમુખ હીરુ પોપટે પોતાની ભૂલ સ્વીકારી લીધી છે. તેણે બધાની સામે માફી પણ માંગી છે.
આ પહેલી વાર છે કે તેણે આ ભૂલ કરી છે, તેથી તેને માફ કરી શકાય છે. આ સાંભળીને સરદારે હિરુ પોપટને માફ કરી દીધો.
વાર્તામાંથી પાઠ
ક્યારેક વધારે પડતું બોલીને આપણે આપણું મહત્વ ગુમાવી દઈએ છીએ. તેથી જ્યારે જરૂર હોય ત્યારે જ બોલવું જોઈએ.
