આજે મિત્રતા કંઈક એવી થઈ ગઈ છે કે ચાલતાં-ચાલતાં ગલીની અંદરના છોકરાઓ સાથે મિત્રતા થઈ ગઈ, જ્યારે ભણવાની ઉઁમર થઈ ત્યારે સહાધ્યાયીઓને મિત્રો બનાવી લીધા, જ્યારે નોકરી મળી ત્યારે સહકર્મચારીઓને મિત્રો બનાવી લીધા. જેમ જેમ આગળ વધતાં ગયાં તેમ તેમ જુના મિત્રોને ભુલતાં ગયાં અને નવા મિત્રોનાં રંગમાં રંગાતા ગયાં. આ કેવી મિત્રતા છે જે આગળ વધતાં પગલાંઓની સાથે પુરી થઈ જાય છે. આપણે જુના મિત્રોને જુના વિચારોની જેમ કેમ ભુલી જઈએ છીએ. જેને તમે સાચો મિત્ર માનો છો તે ફક્ત એકબીજા લોકોની જેમ જ તમારી સાથે જોડાયેલ છે જે બીજાઓ કરતાં થોડોક વધારે તમારી નજીક છે. મિત્રો તો આપણા શ્વાસ કરતાં પણ વધારે આપણી નજીક હોય છે. જો તમને આ વાત ખોટી લાગતી હોય તો એક વખત ઝગડો કરીને જુઓ જ્યા સુધી તમે સામે ચાલીને નહિ જાવ કે તેના મનમાં કઈક સ્વાર્થ પેદા નહી થાય ત્યાર સુધી તે તમારી સાથે વાત નહી કરે.
આજકાલના મિત્રો એકબીજાને કદાચ એટલા જ જાણે છે જેટલા બસની અંદર મળેલા બે મુસાફર. કરાણ કે આટલા બધા ફાસ્ટ યુગની અંદર કોઈની પાસે ટાઈમ જ ક્યાં છે એકબીજાને જાણવાનો! ઘણાં દિવસો થાય એટલે મિત્રની યાદ આવતાં ફકત ફોન પર જ હેલ્લો હાય કરી લે છે. પણ મળવાની વાત આવે એટલે સોરી યાર હાલ ટાઈમ નથી થોડુક વધારે કામ છે પણ હા ફરી વખત ચોક્કસ મળીશું.
ભલે કોઈ માને કે ના માને પણ મિત્રતાની વ્યાખ્યા દિવસે દિવસે બદલાતી જઈ રહી છે. જેણે આપણી સાથે સારી રીતે વાતચીત કરી તે આપણો દોસ્ત આપણા વખાણ કર્યા તે આપણો દોસ્ત પરંતુ જેણે આપણી સાથે સારી રીતે વાતચીત ન કરી અને આપણને બે કડવા વહેણ કહી દિધા તે દોસ્તની યાદીમાંથી નીકળી જશે.
